“BCG Model: โมเดลเศรษฐกิจสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน วาระแห่งชาติของประเทศไทย”

รัฐบาลไทยได้ประกาศให้ โมเดลเศรษฐกิจชีวภาพ เศรษฐกิจหมุนเวียน และเศรษฐกิจสีเขียว (Bio-Circular-Green Economy: BCG Model) เป็นวาระแห่งชาติ เพื่อใช้เป็นเครื่องมือหลักในการปรับโครงสร้างการผลิตและการบริการของประเทศ มุ่งเน้นการใช้ทรัพยากรอย่างคุ้มค่า สร้างมูลค่าเพิ่มจากความหลากหลายทางชีวภาพและวัฒนธรรม โดยมีเป้าหมายเพื่อนำพาประเทศไทยก้าวข้ามกับดักรายได้ปานกลาง และบรรลุเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDGs)

องค์ประกอบหลักของ BCG Model (อ้างอิงจาก สวทช. หรือ สศช.)

BCG Model เป็นการบูรณาการการพัฒนา 3 เศรษฐกิจเข้าไว้ด้วยกัน โดยมีรากฐานจากวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรม (วทน.)

1. เศรษฐกิจชีวภาพ (Bioeconomy – B): มุ่งเน้นการใช้ทรัพยากรชีวภาพ (เช่น เกษตร, สุขภาพ, อาหาร) เพื่อสร้างผลิตภัณฑ์มูลค่าสูง โดยใช้เทคโนโลยีมาเพิ่มประสิทธิภาพและมูลค่า
2. เศรษฐกิจหมุนเวียน (Circular Economy – C): เน้นการใช้ทรัพยากรให้เกิดประโยชน์สูงสุด ลดของเสียให้น้อยที่สุดหรือเป็นศูนย์ (Zero Waste) โดยการนำวัสดุเหลือใช้กลับมาแปรรูปหรือใช้ใหม่ (Recycle/Upcycle)
3. เศรษฐกิจสีเขียว (Green Economy – G): มุ่งเน้นการพัฒนาเศรษฐกิจควบคู่ไปกับการรักษาสิ่งแวดล้อมอย่างสมดุล เพื่อให้เกิดความยั่งยืนในระยะยาว และลดผลกระทบต่อโลก

💡 เคล็ดลับการเขียน: อ้างอิงข้อมูลจาก สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.) หรือ สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สศช.) ซึ่งเป็นหน่วยงานหลักในการขับเคลื่อนและกำหนดทิศทาง BCG

สาขายุทธศาสตร์หลักในการขับเคลื่อน

รัฐบาลได้กำหนด 4 สาขายุทธศาสตร์หลักในการขับเคลื่อน BCG เพื่อสร้างผลลัพธ์ที่เป็นรูปธรรมและยั่งยืน:

1. การเกษตรและอาหาร: เน้นการผลิตที่ได้มาตรฐาน มีคุณภาพ และสร้างอาหารเพื่อสุขภาพ (Future Food)
2. สุขภาพและการแพทย์: การผลิตยาชีววัตถุ เครื่องมือแพทย์ และการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพมูลค่าสูง
3. พลังงาน วัสดุ และเคมีชีวภาพ: การพัฒนาพลังงานหมุนเวียน และการนำวัสดุเหลือทิ้งจากอุตสาหกรรมเกษตรมาสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่
4. การท่องเที่ยวและเศรษฐกิจสร้างสรรค์: มุ่งเน้นการท่องเที่ยวเชิงคุณภาพ (Quality Tourism) และการนำวัฒนธรรมมาเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจ

ประโยชน์ของ BCG ต่อเศรษฐกิจไทย

การขับเคลื่อน BCG ถูกคาดหวังว่าจะนำมาซึ่งผลประโยชน์ที่สำคัญต่อประเทศ:

• เพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจ: ยกระดับรายได้จากการ “ทำน้อยแต่ได้มาก” เปลี่ยนสินค้าโภคภัณฑ์เป็นสินค้ามูลค่าสูง
• ลดความเหลื่อมล้ำ: กระจายรายได้สู่เศรษฐกิจฐานรากและชุมชน โดยการดึงเอาศักยภาพท้องถิ่นมาสร้างธุรกิจ
• รักษาสิ่งแวดล้อม: ลดปัญหามลพิษ การใช้ทรัพยากรอย่างสิ้นเปลือง และช่วยให้ประเทศไทยบรรลุเป้าหมายด้านสิ่งแวดล้อมตามข้อตกลงสากล